Hoi, wat fijn dat je hier bent, en dat je even komt kijken wie ik ben. Ik ben ook superbenieuwd naar wie jij bent dus laat gerust hieronder een berichtje na zodat we elkaar kunnen leren kennen.
Ik ben Sanne, 36 jaar, getrouwd met mijn jeugdliefde Tom en mama van drie kindjes, onze twee dochters die een tweeling zijn en ons zoontje,die zich plots aankondigde tegen alle verwachtingen in 🙂 .
jaar
vroedvrouw
jaar
& mama van 3 jonge kindjes
jaar
psychotherapeut
vrouwen
begeleid
Toen ik de middelbare school afrondde had ik geen enkel idee welke stap ik te zetten had. Toen iemand dicht bij me op dat moment zwanger bleek te zijn, dook het beroep van vroedvrouw plots op. Ik werd dus eigenlijk redelijk toevallig vroedvrouw.
Vanuit mijn verlegen, onzelfzekere natuur op dat moment, bleek de evolutie naar daadkrachtige, empathische, sociale vroedvrouw een heel pittig proces met zich mee te brengen.
Maar toen ik voor de allereerste keer een bevalling mocht begeleiden, voelde ik me tot leven komen. Lange tijd, ook toen ik al vast aan het werk was als vroedvrouw, kon ik mijn (subtiele) tranen niet bedwingen bij deze wonderlijke, magische momenten, deze geboortes van niet enkel kindjes, maar ook van moeders en vaders. Klinkt wollig, I know, maar ik ben dan ook een beetje een emokip.
Naast deze ontroerende, mooie momenten, worstelde ik wel met het tempo waarin bevallingen soms moesten gebeuren. Zwangerschapscontroles en bevallingen verliepen soms eerder naar de planning van de hulpverleners, dan volgens het natuurlijke ritme van de vrouw, de baby en het koppel. Ik voelde me hier redelijk machteloos bij en na enkele jaren deed voornamelijk deze reden me besluiten om uit “het werkveld van de ziekenhuizen” te stappen en een andere richting in te slaan.
Na het volgen van een masteropleiding in de gezondheidszorg, kwam ik op een soort kruispunt waarbij ik me afvroeg: “waarvan word ik nu eigenlijk blij in mijn werk? Wat geeft me energie?”
Ik wist dat de doelgroep van verse ouders me toch nog steeds erg nauw aan het hart lag. Ik kreeg niet persé de grootste adrenaline-kick van het begeleiden van een bevalling, hoe prachtig ook, maar ik voelde me pas écht op wolkjes lopen wanneer ik in het midden van de nacht een moeder of vader had kunnen ondersteunen waardoor ze vooral het vertrouwen in zichzelf terug konden voelen in hun nieuwe rol als ouder. Hier werd ik helemaal warm van!
Het bijstaan van pas bevallen ouders in hun allereerste stappen in het ouderschap vond ik fantastisch. Dit steeg voor mij ver uit boven de adrenalinerush die ik kreeg bij het begeleiden van een bevalling.
Ik voelde me precies een beetje thuis komen. Hier zat mijn kracht, de manier waarop ik het meeste kon betekenen voor deze vrouwen en koppels.
Hier wilde ik meer van! Ik volgde een vierjarige opleiding tot gestaltpsychotherapeut. Als therapeute vind ik het heel belangrijk om met elkaar in contact te gaan van mens tot mens en niet in een verhouding van “de therapeut die zogezegd alles weet” en “de cliënt die op zoek is naar dé oplossing om van zijn last af te geraken”. Ik geloof heel sterk in het samen op zoek gaan naar de betekenis van bepaalde gebeurtenissen of relaties in jouw leven. Ik voel me een soort tijdelijke reisgenoot, ik ben dichtbij en we gaan samen op pad, maar jij bent degene die je eigen pad creëert en leert bewandelen. Uiteraard soms met vallen en opstaan, maar nooit alleen.
Ook wanneer mensen ouders worden van een (eerste) kindje, kan er soms één en ander onzeker voelen, beangstigend zijn, verdriet veroorzaken, complex worden etc. Ik kijk graag samen met hen naar wat er nodig is om met meer vrijheid, comfort, rust en draagkracht door deze woelige periode te gaan.
Vanuit mijn persoonlijke ervaringen als mama én vanuit mijn expertise als vroedvrouw en psychotherapeut, heb ik een heel fijne, waardevolle bagage om vrouwen te begeleiden in deze wonderlijke, kwetsbare periode in hun leven.
Tijdens dit proces van zoeken naar mijn plek op “werkgebied”, verlangden we ondertussen als koppel ook enorm naar kinderen. Maar toen we klaar waren om “eraan” te beginnen, bleef het stil in mijn buik. Maanden gingen voorbij, anderhalf jaar ging voorbij en er gebeurde niets. Nog enkele maanden later werd duidelijk dat spontaan zwanger worden er niet echt in zat voor ons. Een enorme klap voor mijn vroedvrouwen- en moederhart om te verwerken want ik wilde het graag allemaal zo natuurlijk en ongedwongen mogelijk laten verlopen. Maar nu duidelijk werd dat met die ongedwongenheid onze kinderwens in het gedrang kwam, kwamen we in een hevige storm terecht, zowel lichamelijk als emotioneel, elks apart én wij samen. Om jullie de al te lange versie te besparen forwarden we even naar nog eens twee jaar later en toen werden we dan toch mama en papa, en dan nog van een identieke tweeling!
We maakten een enorm angstige zwangerschap mee, maar uiteindelijk bevielen we heel natuurlijk van onze twee gezonde kindjes dankzij een team van hulpverleners dat écht naar onze behoeften luisterde en deze zo goed mogelijk mee voor ons trachtten te realiseren. De weg die we samen aflegden om mama en papa te worden, was indrukwekkend op vele manieren en het duurde dan ook een tijdje om dit te verwerken en hier rust in te vinden.
Geregeld overvalt er me een gevoel van dankbaarheid voor het feit dat deze twee kleine mensjes bij ons wonen. Dat we van op de eerste rij getuigen mogen zijn van hun groei, ontdekkingen en ontwikkeling tot echte persoonlijkheden.
Tot daar de “fluffy talk”, want laten we eerlijk zijn: die eerste periode met twee baby’s in huis, “valt niet bepaald mee”.
Naast de liefde voor de kinderen, heb ik tijdens deze periode zo ongeveer de diepste dalen in mijn leven meegemaakt, en ik had er al wel wat doorworsteld. Niets had me hierop kunnen voorbereiden. Ik voelde me een beetje bedrogen en uitte tegen iedereen die het wilde horen: “na Sinterklaas, moet dit het best bewaarde publieke geheim zijn, waarom heeft niemand me ooit verteld hoe rot je je kan voelen in de eerste periode na je bevalling?”
Het rotte gevoel kwam in mijn geval niet van een gebrek aan liefde voor mijn kindjes, maar van de onzekerheid die je als “first time mom” kan ervaren. De eenzaamheid in het zoeken naar oplossingen voor problemen waarop geen pasklare antwoorden bestaan. Het afzien van enorme fysieke ongemakken die niet vlot herstellen. Het verstikkend gevoel, bijna claustrofobisch, van: “help, wat hebben we gedaan? We gaan nooit nog zelf kunnen kiezen hoe onze dag eruit ziet, we gaan elkaar nooit nog tegen komen en misschien wel uit elkaar groeien als koppel”. De angst, of zelfs paniek, om tekort te schieten en erachter te komen dat ik dit eigenlijk helemaal niet kan, dat mama-zijn. De moedeloosheid door weer een nacht van minuten slaap bijeen sprokkelen en wel weer aan een volgende dag te moeten beginnen met frisse moed. Het mezelf niet meer herkennen als fijne, humoristische, ondernemende vrouw maar eerder een gevoel te hebben van rouw, “wie ik was, komt nooit meer terug”.
Ik denk dat ik me wel duidelijk heb gemaakt hiermee, het was niet bepaald een situatie van “appeltje, eitje”.
Ik worstelde me door deze periode heen en hoewel mijn omgeving heel bereid was om te helpen waar nodig, voelde ik me enorm alleen met al deze gedachten en gevoelens. Behalve af en toe een contact met mama-vriendinnen, waar ik gevoelens van (h)erkenning tegen kwam, had ik niet het gevoel dat iemand écht begreep waar ik me bevond en zag wat ik doormaakte. De vriendinnen die er waren, waren immers op dat moment in hun leven ook alweer druk met de combinatie van werken, kids verzorgen, af en toe quality time met de partner, etc. Ik wilde hen niet belasten met de zwaarte waarin ik me bevond én ik had er ook gewoon de energie niet voor! Als ik mijn hart zou luchten, moest ik evengoed een uur later alweer klaar staan om voeding te geven, de nacht in te gaan, een huilende baby te troosten, te zorgen dat de was ook nog werd ingestoken en we misschien zelf ook nog iets konden eten.
Laat.maar.
Ik voelde me vast zitten. Ik kon niet vooruit. Ik kon niet achteruit.
Ondertussen zijn we enkele jaren verder en heb ik doorheen een hele zoektocht mijn plekje als mama van onze meisjes gevonden, maar dat deed ik NIET alleen.
Als vroedvrouw en psychotherapeute begeleidde ik al veel vrouwen in verschillende levensfases en ook in verschillende “moederschapsfases”. Gaande van vrouwen met een kinderwens en tijdens de zwangerschap, tot nieuwe mama’s in het pril postpartum, en “volleerde” moeders van peuters, kleuters of grotere kinderen.
Het is de missie van MomVillage om een boodschap van mildheid en zorg voor moeders uit te dragen. Want in deze tijden en in onze Westerse maatschappij is er doorheen de jaren steeds meer druk en “werk” bijgekomen voor veel moeders. We combineren zo veel verschillende “projecten”, en als dit dan soms wat stroever loopt of ons niet echt een goed gevoel geeft, twijfelen we vaak aan onszelf of hebben we het gevoel dat we het niet goed doen.
Het aanbod van MomVillage is gebaseerd op het uitdragen van deze zorg en mildheid. Je kan zowel individueel als in groep terecht voor begeleiding, coaching en therapie. Daarnaast probeer ik ook laagdrempelig deze boodschap te verspreiden via de “Hé, het is oké…”-kaartjes die ik speciaal liet ontwerpen met het oog op mama’s die zich in de kraamtijd bevinden.
Vooral wil ik je een plek bieden. Een “adres” waar je terecht kan met je vragen. Ik denk graag met je mee over de gepaste hulp of begeleiding die je zoekt en geef je graag laagdrempelige tips en “go to’s” zodat jij op een fijnere manier je moederschap kan beleven én jezelf kan zijn.
Nu concreet: show me what you've got
En nu is het jouw beurt. Je hebt tot hier gelezen, ik ben benieuwd wat je heeft getriggerd om mijn hele verhaal te lezen. Ik ben oprecht benieuwd naar jou. In welke fase bevind je je? Waarvan kan je genieten en waar hapert er misschien soms iets? Waar worden je verwachtingen over zwangerschap, bevallen en mama-zijn ingelost en waarin blijf je misschien op je honger zitten? Hoe zou je je graag voelen en hoe anders is dit van hoe je je nu voelt?
Het kan misschien heel spannend voelen om hierin op zoek te gaan en stappen te ondernemen. Ik ben graag jouw supporter om deze stappen die je verdient, tóch te zetten.